Άρθρα

Δεν είναι στην πολιτική φύση των παραγόντων της δικαιοσύνης να κοιτούν τα άστρα, αλλά κι αν ήταν δεν θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν μπροστά στο θρασύ δάκτυλο των λειτουργών του Τύπου, που τους κρύβει τον ουρανό, το πολιτικό σύμπαν.

Αντίθετα, είναι στην διαστροφική, ολοκληρωτική, πολιτική φύση των ΜΜΕ να κουνούν το δάκτυλο απειλητικά προς εισαγγελείς και ανακριτές, φοβούμενα πως οι τελευταίοι με μια απόφασή τους θα μπορούσαν να ρημάξουν την κατασκευή τους: την περίφημη κοινή γνώμη… την συγκυριακή, καταστατική πραγματικότητα των άστρων τους.

Η «μαχητική δημοσιογραφία» με τους ενσωματωμένους σε κάποιο φαντασιακό εκστρατευτικό σώμα τηλε-εισαγγελείς της, πάντα θα κουνάει το δάχτυλο προς κάποιον εισαγγελέα, κάποιον ανακριτή, όπως αντίστοιχα προς κάποιον διαιτητή ή κάποιον (δια)μεσολαβητή.

Πρόκειται για τον φετιχισμό του ποινικού που κάνει πολιτική και για τον ουσιαστικό διασυρμό της αστικής δημοκρατίας μας.

Για μια παραθεσμική βία της «τετάρτης εξουσίας» που ενσωματώνει μεταπολιτικά τις τρείς θεσμοθετημένες και δήθεν ανεξάρτητες, για να τις μετατρέψει σε ένα ολοκληρωτικό σύμπαν που να χωρά σε μια εκπομπή, σε μια στιγμή, ενός συμβάντος – και εντός ενός «κοινού μυαλού» - που μέσω κυρίως του τηλεοπτικού δέκτη μεταβάλλεται πλαστά σε γεγονός, βιάζοντας την ιστορία και την πολιτική φύση της θεσμοθετημένης πολιτείας, όπως και όλους ανεξαιρέτως τους παράγοντες που εμπλέκονται ή φέρεται να εμπλέκονται ή συμφέρει το συγκεκριμένο ΜΜΕ να εμφανίζονται ότι εμπλέκονται σε αυτό (το συμβάν).

Έτσι τα άστρα αποκτούν πάντα μια νέα καταστατική διάταξη, την οποία για να προσεγγίσει ο κρίσιμος στην συγκυρία παράγοντας της δικαιοσύνης οφείλει να παρακολουθήσει και να σεβαστεί την βούληση του τηλε-εισαγγελέα, που κουνάει το δάχτυλο για να εναρμονίσει στο ρυθμό της κίνησής του και τα υπόλοιπα «μαχητικά», δημοσιογραφικά δάχτυλα, που πιέζουν πλήκτρα, σαν να πιέζουν κάποια σκανδάλη…

Η περίφημη κοινή γνώμη, ως καταστατικό σύμπαν από άστρα, πλανήτες, κομήτες και νεφελώματα, κανονίζεται από το δάχτυλο του τηλε-εισαγγελέα που υπάρχει για να κινιέται απειλητικά, εναντίον αυτού που θα μπορούσε να αμφισβητήσει έστω και στιγμιαία το καθεστώς που αυτός υπηρετεί και δοξάζει συνειδητά, ασυνείδητα και τις περισσότερες φορές αυτόματα: ημι-συνειδητά – ημι-ασυνείδητα.

Ο κανόνας δικαίου έτσι εκχυδαΐζεται και λαμβάνει την μορφή του δάχτυλου που κουνά το κάθε θρασίμι, καλυμμένο με την Τηλεοπτική ή Τυπική (από το Τύπος) Τήβεννο. Μην διαμαρτύρεσαι φίλε ανακριτή, έτσι συμβαίνει και θα συμβαίνει όσο προχωρούμε πιο βαθιά στην μεγάλη παρεξήγηση των αστικών θεσμών!

Όσο γλιστρούμε στην άβυσσο του ολοκληρωτισμού που προφασίζεται την δημοκρατία! Όσο οι πραγματικότητα μετατρέπεται σε εικονική και όσο οι αισθήσεις μας, ταυτίζονται με την τηλεοπτική τους προέκταση!

Η «μαχητική δημοσιογραφία» εναντίον του νεοναζισμού στην Ελλάδα ως πολεμική φάρσα της «militant democracy» - που θα βρεις να εξηγώ σε προηγούμενα σημειώματά μου – αποτελεί εκδήλωση της δραματικής διάβρωσης της αστικής δημοκρατίας στον τόπο μας, μεγαλύτερης ίσως από την υφέρπουσα παγκόσμια σήψη της, εξαιτίας μια σοβαρής, αλλά χρόνιας, λανθάνουσας κρίσης της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης και πολιτισμικής κυριαρχίας της αήθιας των αγορών. Δηλαδή, της κρίσης του δημοκρατικού πλουραλισμού που πλήττεται στο όνομα μιας ολοκληρωτικής δομής ισοπέδωσης του διαφορετικού – με επίκληση μάλιστα στον σεβασμό του ιδιαίτερου ατόμου (ιδιώτη), όσο αυτό απομακρύνεται από την πιθανότητα κοινωνικής του ολοκλήρωσης - δια της άρνησης του ιδεολογικού και διαστροφής του πολιτικού στο πλαίσιο του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Υπάρχει άμυνα σε όλα αυτά; Μπορεί να αμυνθούν οι θεσμοί της αστικής δημοκρατίας, ενώπιον της μανίας εξόντωσής τους από τους ίδιους τους δήθεν θεραπευτές της; Όχι, φίλε μου, όχι! Οι δομές δεν μπορούν να αμυνθούν, οι παράγοντες που δρουν μέσα σε αυτές ίσως! Με αυταπάρνηση, με τεράστιο προσωπικό κόστος, με «τρέλα», με γνώση, με πολιτική ωριμότητα, πραγματισμό, τεράστια αυτοπειθαρχία και λίγη …ουτοπία! Με αγώνα για την δημιουργία ενός αντιλαϊκιστικού κινήματος δημοκρατικού σοσιαλισμού!

Όλες μας οι ελπίδες πλέον δομούνται πάνω στους παράγοντες, που ασφυκτιώντας μέσα στις δομές του ολοκληρωτισμού των «μαχητών» εναντίον του πλουραλισμού, στο όνομα μιας δήθεν πλουραλιστικής κοινωνίας (με την τεχνοκρατική στην θέση της δημοκρατικής εννοίας) που εξοβελίζει, ποινικοποιώντας την ιδεολογία, ή προσάπτοντας σε αυτήν κακουργηματικά οντολογικά στοιχεία, ενώ λοιδορεί την πολιτική.

Όλες μας οι ελπίδες δομούνται επ’ αυτών που θα μπορούσαν να κτίσουν ένα διαφορετικό αστικό οικοδόμημα, εντός της μετανεωτερικότητας ,του μεταμοντερνισμού και της μεταβιομηχανικής εποχής, περιθωριοποιώντας τον τηλε-εισαγγελέα, ως γραφικό απομεινάρι μιας εποχής σήψης των πολιτικών της ελληνικής ύστερης νεωτερικότητας, που συμπίπτει με την πτώχευση και φτωχοποίηση. Μια περίοδο σήψης του κράτους, που δεν μπορεί πλέον να οριστεί ούτε ως Κράτος Δικαίου, ούτε ως Κράτος Ευημερίας, αλλά αποκλειστικά ως καθεστώς απορρύθμισης των σχέσεων που ορίζουν την ύπαρξη και λειτουργία του ως προηγμένο αστικό φαινόμενο. Εάν, ωστόσο, στο μεσοδιάστημα το Κράτος Δικαίου, επιχειρηθεί να αντικατασταθεί από το Κράτος των Δικαστών, η ιλαροτραγωδία της συγκυρίας θα μεταβληθεί σε σκέτη …τραγωδία! 

Δημήτρης Γιαννακόπουλος,communenews

Τι θα φέρει ο Αντώνης Σαμαράς από τις ΗΠΑ; Επενδύσεις και μια άλλη «συνταγή», αυτήν της ανάπτυξης, λένε οι θεσμικοί. Οι συναντήσεις που θα έχει ο πρωθυπουργός σε Νέα Υόρκη και Ουάσινγκτον αυτό σηματοδοτούν.«Κάλπες» λένε κάποιοι άλλοι.

Μάλιστα, αυτή η ομάδα έχει κάνει και συγκεκριμένες εισηγήσεις στο Μαξίμου, μια και θεωρούν ότι όσα συμβαίνουν και έχουν στο επίκεντρό τους τις εξελίξεις στο θέμα της Χρυσής Αυγής ίσως είναι η ευκαιρία που περίμενε η Νέα Δημοκρατία για να πάει ο τόπος σε πρόωρες εκλογές.

Δεν είναι τυχαίο ότι η πλάστιγγα έγειρε και πλέον η Ν.Δ. ασπάζεται τη θεωρία των δύο άκρων, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι πυροδοτεί την πολιτική ανωμαλία ζητώντας εκλογές.

Οσοι από τη «γαλάζια» παράταξη προτείνουν τις κάλπες το στηρίζουν σε επτά παράγοντες:

1. Είναι ευκαιρία να «επαναπατρίσει» η Ν.Δ. ψηφοφόρους που από αντίδραση είχαν πάει στη Χρυσή Αυγή, για να τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα και το Μνημόνιο. Γι' αυτό και... ξεσκονίζουν στη Συγγρού και στο Μαξίμου τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των μετρήσεων.

2. Η συγκυρία είναι ευνοϊκή, μια και η ατζέντα από τα μέτρα και την τρόικα για πρώτη φορά πέρασε σε ένα πεδίο που ευνοεί την κυβέρνηση και επαναφέρει την πολιτική στο επίκεντρο των συζητήσεων.

3. Σε περιόδους κρίσης «ξυπνούν» τα ανακλαστικά της κοινωνίας που είναι συντηρητικά και δεν θέλουν πολιτική ανωμαλία αλλά σταθερότητα. Μάλιστα, ήδη σχεδιάζουν κυβερνητικοί παράγοντες το δίλημμα Σαμαράς ή χάος.

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αναπτύξει δυναμική και το πιθανότερο είναι η Ν.Δ. να είναι και πάλι πρώτη, διατηρώντας το «μπόνους» των 50 εδρών.

5. Εάν οι κάλπες στηθούν άμεσα, τότε οι εκλογές θα γίνουν με λίστα, κάτι που ενισχύει τους αρχηγούς των κομμάτων, όχι όμως τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι τάσεις του δεν έχουν ακόμη ομογενοποιηθεί.

6. Θα πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων η Ν.Δ. και δεν θα περιμένει τον Μάιο, που θα πάρει αποφάσεις ανάλογα με το εκλογικό αποτέλεσμα.

7. Θα δείξει στην τρόικα ότι οι ισορροπίες είναι ευαίσθητες και δεν μπορούν να πιέζουν συνέχεια και να απαιτούν νέα μέτρα.


Οι επιφυλακτικοί

Από την άλλη, υπάρχουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι οι εκλογές είναι σαν την έγκυο, ποτέ δεν ξέρεις τι θα βγάλουν, και συνιστούν να περιμένουν να δουν πού θα οδηγηθούν οι έρευνες της Δικαιοσύνης. Παράλληλα, παραμένει άγνωστο τι θα γίνει στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ περιοριστεί σε ακόμη χαμηλότερα ποσοστά, μια και η δημοσκοπική του εικόνα παραμένει απογοητευτική. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αναζητηθεί κυβερνητικός εταίρος, κάτι που δεν φαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον για την ώρα.

Η έντονη φημολογία των τελευταίων ημερών για πιθανή πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ανησυχεί τους επιτελείς των Βρυξελλών, οι οποίοι δεν θα ήθελαν να δουν να προστίθεται στα χιλιάδες προβλήματα του ελληνικού προγράμματος και στον δαίδαλο των σχέσεων με το ΔΝΤ και μια περίοδος πολιτικής αστάθειας.

Τώρα που εμφανίζονται και στο χαρτί τα θετικά αποτελέσματα, όπως το πλεόνασμα, λένε οι κοινοτικοί, θα είναι αυτοκτονία το να πάει η Ελλάδα σε εκλογές για τη Χρυσή Αυγή. Γι' αυτό έχουν στείλει διακρατικά το μήνυμα στην Αθήνα.


Οι επαφές στις ΗΠΑ με επενδυτές

Από τη μεριά του, ο Αντώνης Σαμαράς, που σήμερα Κυριακή έφτασε στην Αμερική, σκοπεύει να δώσει το βάρος στις συναντήσεις του τόσο στις επαφές του με επενδυτές όσο και στις κρίσιμες συνομιλίες του την Τρίτη με την Κριστίν Λαγκάρντ (για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους) και την Τετάρτη με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν.

Νίκος Ελευθερόγλου

Είναι γνωστοί σε όλους οι πανυγηρικοί για το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε επιτέλους η χώρα στα οικονομικά της θέματα.

Πιστεύει κανείς ότι πήρε δεύτερη φορά το Euro η Εθνική! Αλλά αυτό που μένει στο τέλος είναι η απλή ερώτηση: Τι σημαίνει αυτό για εμένα;

Καταρχήν επειδή δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να ξέρουν οικονομικά και όρους, ας πούμε τι ακριβώς είναι το πρωτογενές πλεόνασμα. Για να το πούμε απλά, η κυβέρνηση είδε στα κατάστιχά της ότι αυτά που περιμένει να εισπράξει είναι λίγο (ή πολύ) περισσότερα από αυτά που έχει να πληρώσει. Αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται πλέον να δανείζεται.

Πάντα είναι καλό για κάθε χώρα να έχει πλεόνασμα, φυσικά και η Ελλάδα δεν εξαιρείται από το κανόνα αυτό. Ωστόσο οι πολλές χαρές καλό είναι να μην μπερδεύουν τον κόσμο και να μην τον γεμίζουν ελπίδες, τουλάχιστον περισσότερο από ότι πρέπει.

Για να το εξηγήσουμε με όσο το δυνατόν πιο απλά λόγια.

Καταρχήν το πλεόνασμα εμφανίστηκε για ένα 8μηνο. Δηλαδή υπάρχουν άλλοι 4 μήνες το χρόνο που βγαίνουμε χρεωμένοι. Προφανώς και αυτός είναι ο πρώτος στόχος της κυβέρνησης πλέον, να βγάλουμε ένα ολόκληρο χρόνο πλεονασματικό.

Αλλά ας σκεφτούμε το εξής: Από που παίρνει τα χρήματα η κυβέρνηση; Από εμάς, μέσω των φόρων. Εγώ δέχομαι ότι δε θα αυξήσει τους φόρους (άλλωστε δεν έχει μείνει και τίποτα για να πάρει, δε θα καταλάβει κάτι). Πρέπει να βρει τρόπο να μειώσει τα έξοδά της. Και τα έξοδά της είναι μισθοί, συντάξεις, πληρωμές κτλ. Επειδή μιλάμε για επαγγελματίες πολιτικούς, το θεωρώ μάλλον απίθανο να τολμήσουν να μειώσουν και άλλο συντάξεις κτλ, οπότε δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε για αυτό. Ωστόσο κάποιες περικοπές θα γίνουν, ίσως όχι τόσο προφανείς. Αλλά αυτό για εμάς λίγη σημασία έχει.

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι δεν έχουμε πλέον ανάγκη τους Ευρωπαίους! Τώρα έχουμε πλεόνασμα. Αυτό.... δε θέλω να σας στεναχωρήσω αλλά δεν ισχύει.

Γιατί το πλεόνασμα που βγάλαμε αφορά μόνο στα εσωτερικά μας οικονομικά θέματα. Για τον δημόσιο δανεισμό μας τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Γιατί ακόμα χρωστάμε 320 δις €, τα οποία δε μπορούμε να τα δώσουμε (εκτός αν το πρωτογενές πλεόνασμα που βγάλαμε είναι ίσο με το Ακαθάριστο Εθνικό προϊόν 2 ετών.... 2 καλών ετών). Κατά συνέπεια ακόμα χρειαζόμαστε τις επόμενες δόσεις. Η διαφορά είναι ότι τις χρειαζόμαστε όχι για εμάς, αλλά για να μπορούμε να πληρώνουμε αυτούς. Κατά συνέπεια, τουλάχιστον, μπορούμε αν διατηρηθεί αυτή η κατάσταση να είμαστε ήσυχοι από νέα Μνημόνια. Αυτό το παραδέχομαι στο πρωτογενές μας πλεόνασμα.

Αυτό που δεν παραδέχομαι και απορώ με την ευκολία των δηλώσεων των μελών της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, είναι το ότι το πλεόνασμα αυτό θα περάσει στο Λαό.

Σε απλά λόγια, ότι ένα μέρος των μέτρων των μνημονίων θα αρχίσει να αναστέλεται ή θα μειωθεί η φορολογία, τουλάχιστον για τις ευπαθείς ομάδες. Μα ο λόγος που έχουμε το πλεόνασμα αυτό είναι τα μνημόνια. Γιατί όσο δυσάρεστα και αν είναι, όσο αναποτελεσματικά για την οικονομία, μάζεψαν χρήματα για το κράτος. Αν το κράτος αρχίσει να τα καταργεί, ή έστω να τα τροποποιεί, τότε τα χρήματα θα στερέψουν και θα είμαστε πάλι από εκεί που ξεκινήσαμε. Αποτέλεσμα; Κανένα.

Τα γενναία και ωραία λόγια που ακούγονται τελευταία στη τηλεόραση (από άτομα που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα από εμένα), «τέρμα τα μνημόνια», «δε θα χρειαστεί να ξαναδανειστούμε», «οι μισθοί και οι συντάξεις θα ανακάμψουν σύντομα» κτλ, είναι απλά λόγια που θέλει να ακούσει ο κόσμος.

Είναι ένα υποκατάστατο του κανονικού φαρμάκου, δηλαδή της υγιούς ανάπτυξης, που δεν υπάρχει. Γιατί στο τέλος, ένα πλεόνασμα που προέρχεται μόνο από φορολογικά μέτρα και περικοπές, δε μπορεί να περάσει στο λαό γιατί προέρχεται από αυτόν. Αν αύριο ο κος Τσίπρας «σκίσει τα μνημόνια» όπως επαίρεται, θα βρεθεί στην ανάγκη να διακόψει τις πληρωμές στο εξωτερικό, ενώ θα διατηρήσει τα ίδια φορολογικά μέτρα στο εσωτερικό (γιατί πολύ απλά αν δε το κάνει δε θα έχει ούτε πλεόνασμα, αλλά ούτε χρήματα για τις βασικές ανάγκες, εφόσον η διεθνής στρόφιγγα θα έχει κλείσει). Πιο απλά.... μετά από όσα έχουμε περάσει... θα χρεωκοπήσουμε μονομερώς...

Δε θα πω ότι το πλεόνασμα που επιτεύχθηκε δεν είναι κάτι το θετικό, κάθε άλλο. Αλλά αν η κυβέρνηση το χρησιμοποιήσει για ελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές, θα φερθεί απλά και μόνο ψηφοθηρικά και όχι προς το συμφέρον της χώρας. Το πλεόνασμα αυτό πρέπει να αφιερωθεί στην οικονομική ανάπτυξη και μόνο, όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό. Γιατί μόνο με επένδυση κερδίζει κανείς χρήματα. Επιπλέον το γεγονός ότι η αντιπολίτευση έλαβε αυτό το πλεόνασμα σαν σήμα απεξάρτησης από τα μνημόνια δείχνει ένα από 2 πράγματα. Είτε είναι και αυτοί το ίδιο ψηφοθήρες όσο η κυβέρνηση που κατηγορούν και πολεμούν, είτε δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από οικονομικά και απλά λένε ότι τους φαίνεται ότι θα ακουστεί καλύτερα.

Στο τέλος απλέ άνθρωπε που διαβάζεις αυτό το κατεβατό: Το πρωτογενές πλεόνασμα αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να σε βγάλει από το τέλμα που βρίσκεσαι. Αλλά δε θα το κάνει άμεσα, δε θα το κάνει μόνο του και αν το δεις να σου ανεβάζει μισθό ή σύνταξη.... δε θα το κάνει ποτέ.

Νασος Μάμαλης, Οικονομολογος

Η συζήτηση έχει ανάψει καθώς το ξήλωμα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής είναι σε εξέλιξη και εκατομμύρια άνθρωποι που λένε “ποτέ ξανά φασισμός” θέλουν να δουν το μαχαίρι να πηγαίνει στο κόκκαλο χωρίς να μένουν στο απυρόβλητο οι προστάτες των νεοναζί.

Το αντιφασιστικό κίνημα αποδείχθηκε πως διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, μαζί με το απεργιακό κύμα κόντρα στη διαρκή λιτότητα.

Ήδη στο πολιτικό σκηνικό οι δηλώσεις Φ. Κρανιδιώτη, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ανάβουν φωτιές στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας.

“Η Νέα Δημοκρατία, που, ως ισχυρός κυβερνητικός εταίρος, όντως χάιδευε και κώφευε έναντι των προκλήσεων και των εγκληματικών πράξεων της Χρυσής Αυγής πριν από την πολιτική δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η οποία πράγματι αποτέλεσε σημείο-καμπή και ανάγκασε την κυβέρνηση να αλλάξει στάση απέναντι στο νεοναζιστικό τέρας”, σημειώνει ο Γ. Καμπουράκης.

“Μήπως δεν είναι ο φίλος του κ. Σαμαρά αλλά και νεοεκλεγμένο μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. Φαήλος Κρανιδιώτης, που μόλις χθες, απαντώντας σε όσους του ασκούν κριτική για τη φιλική του στάση έναντι της Χρυσής Αυγής, έγραψε: «Λοιπόν αδέλφια, για να ξηγιόμαστε, δε λογοκρίνω κανέναν, δε βρίζω πατριώτες, δε βρίζω εθνικιστές, Φυλάω τις "σφαίρες" μου για τον αληθινό αντίπαλο»”, σημειώνει.

Η υιοθέτηση της ατζέντας της Χρυσής Αυγής είναι κάτι παραπάνω από προφανής:

“Λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι ήταν πρώτος ο Α. Σαμαράς που αποκάλεσε, στην προεκλογική περίοδο του 2012, τη Χρυσή Αυγή νεοναζί. Μήπως δεν ήταν ο Α. Σαμαράς ο οποίος επίσης προεκλογικά -και προκειμένου να σταματήσει τις διαρροές των ψηφοφόρων του προς τη Χρυσή Αυγή- είχε πει επί λέξει:

«Εχουν γεμίσει με μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι παιδικοί σταθμοί και Ελληνες δεν μπορούν να μπουν. Αυτό τέρμα!». Μήπως δεν ήταν ο γραμματέας της κυβέρνησης και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Τάκης Μπαλτάκος, ο οποίος τον περασμένο Ιούλιο είχε χαρακτηρίσει απευκταίο, αλλά όχι απίθανο, η Ν.Δ. να κυβερνήσει μετά τις επόμενες εκλογές με τη βοήθεια της Χρυσής Αυγής;”.

Μπορεί ο Νίκος Δένδιας να εμφανίζεται ως ο “αρχιτέκτονας” του κυνηγητού της Χρυσής Αυγής, ωστόσο μερικούς μήνες πριν διέψευδε οποιαδήποτε σχέση μεταξύ Χρυσής Αυγής και αστυνομίας. Συγκεκριμένα σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Unfollow ο κ. Δένδιας ανέφερε μεταξύ άλλων ότι η Χρυσή Αυγή «είναι πολιτικό κόμμα» και ότι «δεν έχει συστημική σχέση με την αστυνομία».

Η πορεία των γεγονότων έδειξε πως η ΝΔ είναι φιλική με την ΧΑ “τόσο-όσο…”.

Δηλαδή στον βαθμό που νόμιζε ότι την έλεγχε ως ένα προληπτικό αντίβαρο της ανόδου της αριστεράς και του κινήματος. Η τωρινή στροφή δείχνει ότι είχε λάθος στρατηγική και την αλλάζει.

Δεν υπάρχει καμιά συνομωσία πίσω από αυτό, αλλά εκφράζει την πίεση που έχει δεχθεί πρωτίστως από την αγανάκτηση και τον αντιφασιστικό ξεσηκωμό της κοινωνίας που εμπεριέχει και υπερβαίνει την συνολικότερη αγανάκτηση από την συνολική πολιτική της.

Δευτερευόντως έχει να κάνει και με τις πιέσεις που ασκήθηκαν από το εξωτερικό.

Αυτό εξάλλου που φοβούνται σε ΕΕ και ΗΠΑ είναι η κοινωνική εξέγερση που μπορεί να πάρει ή να ξεκινήσει από την αντιφασιστική δράση και η οποία μπορεί να διαλύσει το σύνολο της επιβαλλόμενης πολιτικής διαρκούς λιτότητας ενωμένη με το απεργιακό κύμα που προκαλεί συνεχώς κυβερνητικές ρωγμές και αστάθεια.

Κ. Σαρ., enet

Aπό την ημέρα που ανέλαβε τον μεγάλο ενιαίο δήμο μας, Ελληνικού-Αργυρούπολης, ο Δήμαρχος κ. Χρ. Κορτζίδης και η παράταξή του, παρακολουθώ με αυξανόμενο προβληματισμό και αγωνία τη δημοτική αρχή να ξεφεύγει από τις προεκλογικές υποσχέσεις κ.α. που έλεγε σε εμάς του δημότες, με βάση τα οποία έχει εκλεγεί.

Χωρίς να έχει κάνει μέχρι σήμερα κανένα απολύτως δημιουργικό έργο, καταφεύγει σε έναν ακραίο λαϊκισμό και επικοινωνιακό παιχνίδι με απρόβλεπτες συνέπειες για τον δήμο και εμάς τους δημότες.

Όμως, τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και τα δημοσιοσχεσίτικα τρικ που χρησιμοποιούνται συνεχώς, ως προπέτασμα καπνού, δεν μπορούν πια να καλλωπίσουν το πολιτικό αδιέξοδο της παράταξης του δημάρχου, ούτε μπορούν να κρύψουν την οδυνηρή πραγματικότητα της συνολικής υποβάθμισης του δήμου που βιώνουμε, ούτε μπορούν να καθησυχάσουν την αγωνία των δημοτών για το αβέβαιο αύριο που επιφυλάσσει για το δήμο τους αυτή η αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική που καολουθείται τα τελευταία 4 χρόνια.
.
Ως ενεργός δημότης που νοιάζεται – μαζί με πολλούς άλλους συντοπίτες μου- για την πόλη που ζω και το μέλλον της, δηλώνω ότι θα συνεχίζω να υπηρετώ αταλάντευτα, αλλά και να απαιτώ από τους διοικούντες την εφαρμογή των αρχών της διαφάνειας, της σωστής διαχείρισης, της ταύτισης των λόγων με τα έργα, της ισότιμης μεταχείρισης όλων των δημοτών, της αποτελεσματικότητας και, βέβαια, της συναίνεσης.

Συνειδητά απορρίπτω την «ενός ανδρός αρχή», την ασυνέπεια και τα «κούφια» λόγια των «παλαιάς κοπής» πολιτικών και γι αυτό έχω επιλέξει να στηρίξω, όσο μπορώ, το έργο και τις δράσεις της "ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΠΟΛΗΣ", ως της μόνης αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης του δήμου μας, δίνοντας παράλληλα την υπόσχεση, ότι θα συνεχίσω με ΟΛΟΥΣ ΜΑΖΙ – μακριά και πέρα από τα κόμματα και τις εξαρτήσεις τους - να αγωνιζόμαστε πραγματικά και όχι εικονικά και να διεκδικούμε διεξόδους και αποτελεσματικές λύσεις στα τόσα πολλά προβλήματα που έχει, δυστυχώς, συσσωρεύσει στον δήμο μας η  σημερινή άεργη διοίκησή του.

Νίκος Τσιουράκης

Οι επαφές Ελλήνων και Κύπριων αξιωματούχων στις ΗΠΑ για θέματα ενέργειας και, κυρίως, η διακυβερνητική συνάντηση Ελλάδας - Ισραήλ στις 8 Οκτωβρίου ολοκληρώνουν τον πρώτο κύκλο μιας ιστορικής αλλαγής στη ΝΑ Μεσόγειο: η συνεργασία Αθήνας - Λευκωσίας - Τελ Αβίβ προσφέρει οφέλη και στις τρεις πλευρές, εξελίσσεται σε ζήτημα αιχμής για την πολιτική της Ουάσινγκτον στην περιοχή και αποδεικνύει ότι η ελληνική διπλωματία σημειώνει επιτυχίες ακόμα και σε εποχές Μνημονίου.

Τώρα ανοίγει ο δεύτερος ιστορικός κύκλος.

Το κοινό ανακοινωθέν των πρωθυπουργών Α. Σαμαρά και Μπ. Νετανιάχου, σύμφωνα με τον μέχρι στιγμής εμπιστευτικό σχεδιασμό, θα στηρίζει την πρόθεση της Ελλάδας να προωθήσει διεθνείς πρωτοβουλίες για το φυσικό αέριο σε συνέχεια των σημαντικών επιτυχιών του αγωγού TAP και της υπογραφής του κοινού μνημονίου με την Κύπρο και το Ισραήλ, για την ενέργεια και τα ύδατα στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η συγκυρία της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. μπορεί να δρομολογήσει σχέδια για τη συνεργασία των μεσογειακών χωρών στην ενέργεια και για την εδραίωση των θαλάσσιων ζωνών, όπως (αλλά όχι μόνον) η ΑΟΖ.

Ομως το στρατηγικό ερώτημα που τίθεται παρασκηνιακά από την Ε.Ε. και επείγει να απαντηθεί από την Αθήνα και τις δύο άλλες εμπλεκόμενες κυβερνήσεις αφορά τις πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης στην ευρωπαϊκή αγορά ενέργειας. Τα ισχυρότερα μέλη της Ε.Ε. για πολιτικούς (βλ. Τουρκία) και οικονομικούς λόγους (βλ. κρατικές και ιδιωτικές εταιρίες τους) ακολουθούν αμφίρροπη πολιτική. Από τη μια πλευρά, υποβαθμίζουν τη σημασία των βεβαιωμένων κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, λέγοντας ότι γύρω στο 2020 δεν θα αντιπροσωπεύουν παρά το 3% της ετήσιας κατανάλωσης φυσικού αερίου στην Ε.Ε. Από την άλλη πλευρά, οι ισχυροί εταίροι παραδέχονται ήδη τη συμβολή των κοιτασμάτων στη διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας (απεξάρτηση από την Gazprom) και την πιθανή μείωση των τιμών.

Οι εκτιμήσεις της Ε.Ε. και των ενδιαφερόμενων εταίρων αφήνουν λόγω σκοπιμοτήτων, αλλά και έλλειψης λεπτομερών επιστημονικών στοιχείων, δύο κενά: πρώτον, ποια θα είναι η σημασία των πρόσθετων κυπριακών και ισραηλινών κοιτασμάτων μετά το 2020 (που δεν απέχει και τόσο πολύ) και, δεύτερον, τι θα συμβεί με όλα με τα υπόλοιπα κοιτάσματα (ανάμεσά τους και τα πιθανότατα ελληνικά) στον βυθό της ΝΑ Μεσογείου.

Η Ε.Ε. συμμερίζεται (ή, τουλάχιστον, αποδέχεται ελλείψει άλλων στοιχείων) την εκτίμηση της US Geological Survey περί ύπαρξης ως και 3.500 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου και 1,7 δισ. βαρελιών πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο. Μολονότι οι αριθμοί είναι θεωρητικοί για τα αντλήσιμα κοιτάσματα, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το κόστος (δηλαδή η σημαντικότερη παράμετρος!), η αλήθεια παραμένει ότι τα περιθώρια εκμετάλλευσης εμφανίζονται σημαντικότατα.

Τα βεβαιωμένα κοιτάσματα της Κύπρου και του Ισραήλ είναι αθροιστικά 1.000 δισ. κυβικά μέτρα, ενώ του Λιβάνου (ανακοινώσεις αναμένονται την άνοιξη του 2014) ίσως να βρίσκονται κοντά στα 500 δισ. Η απόσταση ως τα (έστω θεωρητικά και υψηλού κόστους) 3.500 δισεκατομμύρια της US Geological Survey είναι τεράστια, καθιστώντας τις προσεχείς κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης ιστορικής σημασίας.

Αλέξανδρος Τάρκας, dimokratia