Επιστήμη

Είμαστε άνθρωποι στο περίπου; Με συνέντευξή του ο καθηγητής Ρομπ Νάιτ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Ντιέγκο, στο BBC, αποκάλυψε τα ευρήματα της έρευνάς του.

Είμαστε περισσότερο μικρόβια, πάρα άνθρωποι, αφού τα ανθρώπινα κύτταρα αποτελούν μόνο το 43% των συνολικών κυττάρων που υπάρχουν σε ένα ανθρώπινο σώμα. Τα υπόλοιπα, που είναι και περισσότερα (57%) ανήκουν σε βακτήρια, ιούς, μύκητες και άλλους μικροοργανισμούς που φιλοξενούνται στο σώμα μας ή μάλλον το έχουν αποικίσει.

Η αποκάλυψη αυτή και ο ακριβής αριθμός μπορεί να οδηγήσει σε θεραπεία ανίατων ασθενειών, όπως το Πάρκινσον, αφού η ασθένεια φέρεται να συνδέεται με τα μικρόβια στο κορμί μας.

«Ανακαλύπτουμε ότι αυτά τα μικροσκοπικά πλάσματα μεταμορφώνουν πλήρως την υγεία μας με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί έως πρόσφατα» ανέφερε ο Νάιτ.

Είτε πάνω στο σώμα είτε μέσα σε αυτό, τα μικρόβια αφθονούν, αν και το πραγματικό «πάρτι» γίνεται στο ανθρώπινο έντερο, όπου υπάρχει η μεγαλύτερη συγκέντρωση και ποικιλία τους.

Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο άνθρωπος (ή μάλλον δεν είναι κατά πλειοψηφία άνθρωπος) ούτε από γενετική άποψη, αφού στο καθαρά ανθρώπινο γονιδίωμα των περίπου 20.000 γονιδίων θα πρέπει να προστεθεί το μικροβιακό γονιδίωμα, κάτι που ανεβάζει τον αριθμό των γονιδίων στο ανθρώπινο σώμα στα δύο έως 20 εκατομμύρια.

Με νέους δρόμους να ανοίγονται στην Ιατρική, οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως παλαιότερες ασθένειες που ευθύνονται για εκατομμύρια θάνατων στο κόσμο, σε λίγα χρόνια θα θεραπεύονται με πολύ απλές λύσεις και επεμβάσεις.

e-daily

Για πρώτη φορά καταγράφηκε ακουστικό υλικό, στο οποίο ακούγεται ο ήχος του ανέμου στον "κόκκινο πλανήτη", χάρη στο Insight της NASA!

Άλλη μία αποκαθήλωση πέρασε στην ιστορία: Το «αληθινό» κιλό, ένας κύλινδρος από κράμα πλατίνας και ιριδίου, που εδώ και 130 χρόνια ήταν το παγκόσμιο πρότυπο για τη μέτρηση της μάζας, έπαψε πια να αποτελεί το σημείο αναφοράς για τον ορισμό του κιλού.

Οι αντιπρόσωποι από τα 60 κράτη-μέλη του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών (ΒΙΡΜ), που συνήλθαν αυτήν την εβδομάδα στις Βερσαλλίες της Γαλλίας, στο πλαίσιο της 26ης Γενικής Συνδιάσκεψης για τα Μέτρα και τα Σταθμά (CGPM), αναθεώρησαν ξανά το Διεθνές Σύστημα Μονάδων (SI) και ενέκριναν σήμερα -διά ψηφοφορίας- την αναθεώρηση του ορισμού του κιλού, σύμφωνα με το BBC και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

H αναθεώρηση -που θα τεθεί επίσημα σε ισχύ στις 20 Μαΐου του 2019- είχε ως στόχο τέσσερις από τις βασικές μονάδες του συστήματος -το χιλιόγραμμο ή κιλό (μονάδα μέτρησης της μάζας), το αμπέρ (μονάδα μέτρησης της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος), το κέλβιν (μονάδα μέτρησης της θερμοκρασίας) και το γραμμομόριο (μονάδα μέτρησης για την ποσότητα ύλης ενός σώματος)- έτσι ώστε να ορίζονται πλέον έμμεσα, με όρους κάποιας φυσικής σταθεράς.

Συγκεκριμένα, το κιλό θα ορίζεται πλέον με βάση την κβαντική Σταθερά Πλανκ, τη μικρότερη δυνατή μονάδα ενέργειας που δεν αλλάζει ποτέ και από την οποία μπορεί να προκύψει η μάζα σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν για τη σχέση μάζας-ενέργειας. Το αμπέρ θα ορίζεται με βάση το φορτίο τού ηλεκτρονίου, το κέλβιν με βάση τη Σταθερά Μπόλτζμαν και το γραμμομόριο με βάση τη Σταθερά Αβογκάντρο.

Είχε προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια μία ανάλογη αναθεώρηση για τις άλλες τρεις βασικές μονάδες του συστήματος SI: Το μέτρο (μονάδα μέτρησης της απόστασης), το δευτερόλεπτο (μονάδα μέτρησης του χρόνου) και το κηρίο ή καντέλα (μονάδα μέτρησης της έντασης μίας φωτεινής πηγής).

Μέχρι σήμερα το πρότυπο του κιλού, το λεγόμενο και μόνο «αληθινό» κιλό ή «Το Μεγάλο Κ» (Le Grand K), που χρησιμοποιείται από το 1889, φυλάσσεται σε ένα εργαστήριο στο κτίριο του Διεθνούς Γραφείου Μέτρων και Σταθμών (το οποίο είχε ιδρυθεί το 1875), στις Σέβρες της Γαλλίας. Ο εν λόγω εμβληματικός λαμπερός κύλινδρος -που διεκδικούσε το δικαίωμα να αποκαλείται το μοναδικό αληθινό κιλό στον κόσμο- αποτελεί το τελευταίο υλικό κατασκεύασμα που ακόμη χρησιμοποιείτο για τον ορισμό μίας μονάδας του συστήματος SI.

Η αναθεώρηση έχει ως στόχο να κάνει τις μονάδες μέτρησης πιο σταθερές και αξιόπιστες σε βάθος χρόνου, συνδέοντας τις μετρήσεις στο μικροσκοπικό επίπεδο (ατομικό και κβαντικό) με τις μετρήσεις στο μακροσκοπικό επίπεδο.

matrix

Έπειτα από 6,5 δισ. χιλιόμετρα και 13 χρόνια πτήσης, ανήμερα την Πρωτοχρονιά το διαστημικό σκάφος της NASA «New Horizons» αναμένεται να πετάξει πάνω από το ουράνιο σώμα «Ultima Thule» (Έσχατη Θούλη) το πιο απομακρυσμένο ουράνιο σώμα κοντά στον Πλούτωνα που έχουν προσεγγίσει ποτέ οι ερευνητές.

Όπως δήλωσαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ Έλληνες επιστήμονες που ασχολούνται με το διάστημα, για τους διαστημικούς ερευνητές σε όλον τον κόσμο η πρώτη Ιανουάριου δεν είναι απλά άλλη μια Πρωτοχρονιά.

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς οι «Νέοι Ορίζοντες» το διαστημικό σκάφος της NASA θα βρίσκεται πάνω από το ουράνιο σώμα «Ultima Thule» σπάζοντας ένα νέο ρεκόρ: ένα διαστημικό σκάφος ποτέ άλλοτε δεν έχει φτάσει κοντά σε ένα τόσο μακρινό αντικείμενο στο ηλιακό μας σύστημα.

Το Ultima Thule

Το Ultima Thule, είναι ένα μυστηριώδες σκοτεινό αντικείμενο που βρίσκεται στα όρια του Ηλιακού Συστήματος.

Σε αντίθεση με άλλα αντικείμενα που εντοπίζονται κατά καιρούς από τους επιστήμονες στο Διάστημα, το Ultima Thule παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι το σχήμα του είναι εντελώς ακανόνιστο με βάση τις τεχνικές που χρησιμοποιούν για την παρατήρηση αντικειμένων.

Το «Ultima Thule» βρίσκεται στην ζώνη Kuiper και απέχει περίπου 6,5 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το ουράνιο αυτό σώμα που βρίσκεται πίσω από τον Πλούτωνα, χρειάζεται 297 χρόνια για μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο και έχει διάμετρο 20 έως 30 χιλιόμετρα.

Γύρω στις 19.00 (ώρα Ελλάδος) το διαστημικό σκάφος «Νέοι Ορίζοντες» θα πετάξει πάνω από το «Ultima Thule» με ταχύτητα 14 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο σε απόσταση 3.500 χιλιομέτρων και θα καταγράψει εικόνες. Μεταξύ άλλων, το διαστημικό σκάφος διαθέτει κάμερες υψηλής ανάλυσης, δύο όργανα μέτρησης σωματιδίων και πλάσματος και ανιχνευτή διαστημικής σκόνης.

Λόγω της μεγάλης απόστασης, η μετάδοση όλων των πληροφοριών αναμένεται να διαρκέσει μέχρι το καλοκαίρι του 2020,τονίζουν οι ίδιοι επιστήμονες στο ΑΠΕ –ΜΠΕ.

Το διαστημικό σκάφος «Νέοι Ορίζοντες» ξεκίνησε πριν από 13 χρόνια για να εξερευνήσει τον Πλούτωνα. Πέρασε πάνω από τον πλανήτη τον Ιούλιο του 2015, στέλνοντας φωτογραφίες στη Γη που δεν είχαμε ξαναδεί από συνολικά 30 περιοχές του Πλούτωνα.

Έπειτα από ένα διαπλανητικό ταξίδι διάρκειας σχεδόν επτά μηνών, το διαστημικό επιστημονικό σκάφος InSight της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας προσεδαφίστηκε στον Άρη, έχοντας διασχίσει με επιτυχία την ατμόσφαιρα του κόκκινου πλανήτη.

Το γεγονός επιβεβαίωσε η NASA από το κέντρο της στην Πασαντίνα στην Καλιφόρνια, όπου οι εργαζόμενοι ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς

Το InSight έστειλε μάλιστα την πρώτη του φωτογραφία από την επιφάνεια του Κόκκινου Πλανήτη το βράδυ της Δευτέρας.

«Προσεδάφιση επιβεβαιώθηκε!» ανακοίνωσαν οι υπεύθυνοι, με αποτέλεσμα μηχανικοί και επιστήμονες της Nasa να ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα χαράς.

Σκοπός του InSight είναι να μελετήσει το εσωτερικό του και τους σεισμούς του Άρη.

Αυτή ήταν η πρώτη προσεδάφιση της NASA από το 2012 (ρόβερ Curiosity) και η πρώτη φορά που θα μελετηθεί από ένα ρομποτικό γεωλογικό εργαστήριο το εσωτερικό, η σύνθεση και ειδικότερα η τεκτονική δραστηριότητα όχι μόνο του Άρη, αλλά και οποιουδήποτε άλλου πλανήτη πέρα από τη Γη.

«Τα επτά λεπτά τρόμου»

Μετά από ένα ταξίδι 484 εκατομμυρίων χιλιομέτρων με ταχύτητα 19.800 χλμ. την ώρα, το InSight (Interior Exploration using Seismic Investigations, Geodesy and Heat Transport) μείωσε την ταχύτητά του μόλις στα οκτώ χιλιόμετρα την ώρα (την ταχύτητα που ένας άνθρωπος κάνει τζόκινγκ), κάνοντας «μαλακή» προσεδάφιση στον γειτονικό πλανήτη περίπου στις 20:00 ώρα Ελλάδας.

Η όλη διαδικασία προσεδάφισης διήρκησε επτά αγωνιώδη λεπτά, τα οποία οι μηχανικοί της NASA αποκαλούν τα «επτά λεπτά του τρόμου», καθώς κατά τη διάρκειά τους δεν μπορούν να κάνουν κάτι, παρά να προσεύχονται ότι έχουν προγραμματίσει σωστά τις κινήσεις του ρομποτικού σκάφους και ότι δεν θα προκύψει κάποιο απρόοπτο.

Στη συνέχεια, η διαστημοσυσκευή θα ξεδιπλώσει τα ηλιακά πάνελ της για να τροφοδοτείται με ενέργεια, εφόσον οι μπαταρίες της φθάνουν μόνο για μια αρειανή μέρα, καθώς επίσης ένα ρομποτικό βραχίονα. Η επιβεβαίωση ότι αυτό πέτυχε, ήρθε με καθυστέρηση μερικών ωρών από τους δορυφόρους "Mars Odyssey" και MRO που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον 'Αρη και πετούσαν πάνω από το σημείο προσεδάφισης δύο φορές μέσα στη μέρα.

Δύο πειραματικοί μικροδορυφόροι που ταξίδεψαν μαζί με το InSight, πετώντας πίσω από αυτό, οι Mars Cube One (ή MarCO), με μέγεθος χαρτοφύλακα και βάρος 13,5 κιλών ο καθένας, οι οποίοι θα δοκιμασθούν για πρώτη φορά σε άλλον πλανήτη, θα λειτουργήσουν ως εναλλακτικός και πιο γρήγορος αναμεταδότης των ραδιοσημάτων του InSight προς τη Γη, παρακάμπτοντας τις μεγάλες δορυφορικές διαστημοσυσκευές που κινούνται πέριξ του 'Αρη εδώ και χρόνια. Μπορεί έτσι η NASA να ξέρει μέσα σε μερικά λεπτά και όχι σε μερικές ώρες πώς πήγε η προσεδάφιση.

Το ύψους περίπου ενός μέτρου και βάρους 358 κιλών InSight είναι ένας τρίποδος στατικός γεωφυσικός ανιχνευτής και όχι κινούμενος όπως τα ρόβερ που ήδη υπάρχουν στον «κόκκινο» πλανήτη. Eίχε εκτοξευθεί από τη Γη στις 5 Μαΐου και ο προορισμός του είναι μια τεράστια επίπεδη έκταση του 'Αρη, γνωστή ως Elysium Planitia, μήκους 130 χλμ. και πλάτους 27 χλμ., λίγο βόρεια του αρειανού ισημερινού, γνωστή και ως «το μεγαλύτερο επίπεδο πάρκινγκ στον 'Αρη».

Εκεί, από στάσιμη θέση, το InSight θα αρχίσει την χαρτογράφηση της «καρδιάς» του 'Αρη μετά από περίπου τρεις μήνες, χρονικό διάστημα απαραίτητο για να δοκιμασθούν στο μεταξύ και να τεθούν σε λειτουργία τα επιστημονικά όργανά του. Ευτυχώς για τη NASA οι αμμοθύελλες που σάρωναν τον πλανήτη επί μήνες, έχουν πλέον καταλαγιάσει και η περιοχή προσεδάφισης φαίνεται καθαρή και ήσυχη.

«Νεκροταφείο» διαστημικών αποστολών

Η προσεδάφιση πάντως ποτέ δεν ήταν εύκολη στον 'Αρη, όπου μέχρι σήμερα σχεδόν δύο στις τρεις αποστολές έχουν αποτύχει ή έχουν συντριβεί στην επιφάνειά του. Η πιο πρόσφατη αποτυχία ήταν του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος το 2016 με το σκάφος «Σκιαπαρέλι» που συνετρίβη λόγω τεχνικού σφάλματος.

Οι ΗΠΑ, η μόνη χώρα με επιτυχημένο ιστορικό προσεδαφίσεων στον 'Αρη, έχουν εφοδιάσει το InSight με μια δοκιμασμένη «συνταγή»: μια κάψουλα ανθεκτική στις υψηλές θερμοκρασίες έως 1.500 βαθμούς Κελσίου που αναπτύσσονται κατά τη διάσχιση της αρειανής ατμόσφαιρας λόγω τριβής, ένα αλεξίπτωτο που θα ανοίξει σε ύψος 12 χιλιομέτρων από την επιφάνεια καθώς και μικρούς πυραύλους που τεθούν σε λειτουργία σε ύψος 1.200 μέτρων για να φρενάρουν και να καθοδηγήσουν ομαλά την κάθοδο.

Η αποστολή είναι κόστους περίπου ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων και, από αυτά, σχεδόν το 20% έχουν επενδύσει οι Ευρωπαίοι.

Το μεγαλύτερο μέρος του InSight κατασκευάσθηκε από την αμερικανική αεροδιαστημική εταιρεία Lockheed Martin Space, αλλά βρετανικής και γαλλικής κατασκευής είναι οι αισθητήρες και ο σεισμογράφος του, που θα ανιχνεύουν τις δονήσεις και τα σεισμικά κύματα στο εσωτερικό του. Η ταχύτητα των κυμάτων αυτών αλλάζει ανάλογα με το υλικό μέσω του οποίου ταξιδεύουν, κάτι που επιτρέπει να εξαχθούν συμπεράσματα για το εσωτερικό του πλανήτη. Έτσι, με τη βοήθεια αυτών των κυμάτων είναι δυνατό να προκύψει ένας τρισδιάστατος «χάρτης» του εσωτερικού του 'Αρη - μια ανάλογη μέθοδος εφαρμόζεται από τους γεωλόγους και στη Γη.

Θα είναι ο πρώτος σεισμογράφος τοποθετημένος απευθείας πάνω στην επιφάνεια του 'Αρη και θα είναι χιλιάδες φορές πιο ακριβής από εκείνους που βρίσκονταν πάνω στις διαστημοσυσκευές Viking το 1976. Ο πρώτος σεισμογράφος σε άλλο ουράνιο σώμα είχε τοποθετηθεί στη Σελήνη το 1969 από την αποστολή «Απόλλων 11».

Γερμανικής κατασκευής -από το Γερμανικό Αεροδιαστημικό Κέντρο DLR- θα είναι το αυτόματο όργανο ΗΡ3 (Heat Flow and Physical Properties Package) που θα ανοίξει τη βαθύτερη τρύπα, βάθους έως πέντε μέτρων, που θα έχει ποτέ ανοιχτεί σε άλλο ουράνιο σώμα, προκειμένου να γίνουν μετρήσεις της εσωτερικής θερμότητας. Κάτι τέτοιο είχε γίνει μόνο στη Σελήνη από την τελευταία αποστολή «Απόλλων 17», όταν οι αστροναύτες Γιουτζίν Σέρναν και Τζακ Σμιτ με ένα χειροκίνητο τρυπάνι είχαν σκάψει σε βάθος τριών μέτρων.

Εκτός από το Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Μελετών της Γαλλίας (CNES) που έφτιαξε το ευαίσθητο σεισμογραφικό όργανο SEIS (Seismic Experiment for Interior Structure), σε συνεργασία με τα βρετανικά πανεπιστήμια Imperial και Οξφόρδης, συμβολή είχαν η ελβετική πολυτεχνική σχολή ΕΤΗ, το Κέντρο Διαστημικής Έρευνας της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών και το Κέντρο Αστροβιολογίας της Ισπανίας. Ένα άλλο αμερικανικής κατασκευής επιστημονικό όργανο (Rotation and Interior Structure Experiment-RISE) θα καταγράψει τις διακυμάνσεις στον άξονα περιστροφής του 'Αρη, κάτι που θα δώσει στοιχεία για το αν ο αρειανός πυρήνας είναι στερεός ή υγρός.

Από τον συνδυασμό όλων των επιστημονικών δεδομένων, αναμένεται να προκύψει μια εικόνα για την εξέλιξη και τα σημερινά χαρακτηριστικά του φλοιού, του μανδύα και του πυρήνα του πλανήτη, κάτι που θα επιτρέψει να εξαχθούν -σε σύγκριση και με τη Γη- ευρύτερα συμπεράσματα για το σχηματισμό και την εξέλιξη των βραχωδών πλανητών του ηλιακού μας συστήματος. Οι επιστήμονες είναι ιδιαίτερα περίεργοι να μάθουν αν ο 'Αρης διαθέτει ένα καυτό λιωμένο πυρήνα από σίδηρο όπως και η Γη.

Την ευθύνη της διετούς αποστολής, που μπορεί να παραταθεί, έχει το Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια.

Το «προφίλ» του 'Αρη

Ο πλανήτης έχει περίπου το μισό μέγεθος της Γης και το διπλάσιο της Σελήνης, το ένα δέκατο της μάζας της Γης και το ένα τρίτο της βαρύτητάς της. Το έτος του (πλήρης περιφορά γύρω από τον Ήλιο) διαρκεί 687 γήινες μέρες, ενώ η μέρα του (περιστροφή περί τον άξονά του) είναι οριακά μεγαλύτερη από τη γήινη (24 ώρες, 39 λεπτά και 35 δευτερόλεπτα).

Η αραιή ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από διοξείδιο του άνθρακα (95%,3) και άζωτο (2,7%), ενώ η θερμοκρασία του κυμαίνεται από τους μείον 128 έως τους 27 βαθμούς Κελσίου. Το υψηλότερο σημείο του είναι το ηφαιστειακό όρος Όλυμπος ύψους 26 χιλιομέτρων, ενώ διαθέτει τα μακρύτερα και βαθύτερα φαράγγια σε όλο το ηλιακό σύστημα, μήκους άνω των 4.000 χλμ.

Οι πρώτες απόπειρες για ταξίδι στον 'Αρη έγιναν από τη Σοβιετική Ένωση με τα σκάφη «Μάρσνικ» 1 και 2, που δεν κατάφεραν καν να φθάσουν σε γήινη τροχιά. Το 1965 το αμερικανικό «Μάρινερ 4» έκανε την πρώτη επιτυχή προσέγγιση του 'Αρη και έστειλε στη Γη 21 φωτογραφίες του, κάτι που επαναλήφθηκε το 1969 με τα «Μάρινερ» 6 και 7.

Για πρώτη φορά η ΕΣΣΔ έφθασε στον 'Αρη το 1971 με το "Mars 3", που όμως κάηκε κατά την κάθοδό του, αλλά μετά από λίγες εβδομάδες το "Mars 3" ήταν το πρώτο που προσεδαφίστηκε, αν και λειτούργησε μόνο για 20 δευτερόλεπτα, προτού σιγήσει. Η πρώτη προσεδάφιση των ΗΠΑ έγινε το 1975 με το "Viking 1".

Η επόμενη αποστολή της NASA στον 'Αρη θα είναι η "Mars 2020", που θα εκτοξευθεί το καλοκαίρι του 2020 και θα προσεδαφίσει τον Φεβρουάριο του 2021 ένα ρόβερ σαν το Curiosity, με στόχο να αναζητήσει μικροβιακή ζωή.

Περσείδες 2018 – Τα πεφταστέρια προσφέρουν απόψε ένα μοναδικό θέαμα στον ελληνικό ουρανό. Εικόνες μαγικές αναμένεται να εντυπωσιάσουν μικρούς και μεγάλους που θια κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό σήμερα το βράδυ. Η πιο θεαματική θερινή -αν όχι ετήσια- βροχή από πεφταστέρια, οι διάττοντες Περσείδες (πεφταστέρια), θα κορυφωθούν σήμερα το βράδυ προς τα χαράματα της Δευτέρας, στο νυχτερινό ουρανό της χώρας μας και γενικότερα του βορείου ημισφαιρίου.

Επειδή, μάλιστα, υπάρχει Νέα Σελήνη στις 11 Αυγούστου, δηλαδή το φεγγάρι θα απουσιάζει από τον ουρανό, ο οποίος θα είναι σκοτεινός, θα είναι ευκολότερο να παρατηρήσει κανείς τα φετινά «πεφταστέρια», που θα ανταμείψουν όσους ξενυχτήσουν για να τα δουν (με αναμενόμενο ρυθμό 60 έως 70 την ώρα).

Οι Περσείδες είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι γρήγορα και φωτεινά, διαθέτοντας συνήθως μακριές πύρινες «ουρές». Σύμφωνα με τη NASA, το ρεκόρ τους ήταν το 1993, όταν είχαν καταγραφεί περίπου 300 μετέωρα την ώρα, ενώ και πέρυσι έφθασαν κατά τόπους έως τα 200 μετέωρα την ώρα. Εμφανίζονται σε όλα σχεδόν τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι φαίνεται να προέρχονται κυρίως από τα βόρεια-βορειοανατολικά, από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους. πεφταστέρια

Τα μετέωρα αρχίζουν να πέφτουν αραιά από τις 17 Ιουλίου περίπου, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν έως τις 24 Αυγούστου. Μετά τα μεσάνυχτα και όσο πιο κοντά στην ώρα που χαράζει, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» οπουδήποτε στον ουρανό.

Ο Ιωάννης Σειραδάκης, διεθνώς αναγνωρισμένος αστροφυσικός, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ και ευρύτερα γνωστός για τη μελέτη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, μίλησε στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για την ομορφιά της ουράνιας ενατένισης και τις Περσείδες 2018.

Σύμφωνα με τον κ. Σειραδάκη, φέτος το μέγιστο της βροχής διαττόντων αστέρων θα λάβει χώρα 11-13 Αυγούστου. Η Σελήνη, με φωτισμένη επιφάνεια κατά 80% (τρίτο τέταρτο) θα ανατείλει και θα φωτίσει έντονα τον ουρανό μετά τις 12:00 τα μεσάνυχτα. «Μπορεί να μη δούμε 80-100 διάττοντες την ώρα, αλλά σίγουρα θα βλέπουμε περίπου έναν κάθε 1,5-2 λεπτά» προσθέτει.

Η συμβουλή του ομότιμου καθηγητή για να μπορέσετε να δείτε καλύτερα τα πεφταστέρια, είναι: «Διαλέξτε ένα σκοτεινό μέρος, μακριά από τα φώτα της πόλης, ξαπλώστε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα ή στην άμμο με τους φίλους σας, και όταν περάσει το δειλινό, αρχίστε να μετράτε πεφταστέρια. Και αν κάνετε και μια ευχή, ας είναι καλή και ας πιάσει τόπο». Περσείδες 2018 πεφταστέρια

Οι Περσείδες -που καταγράφηκαν για πρώτη φορά από κινέζους αστρονόμους το 36 μ.Χ. – προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης. Ο κομήτης, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποίων φέρει το όνομα), διαθέτει ένα τεράστιο πυρήνα διαμέτρου περίπου 26 χιλιομέτρων, πολύ μεγαλύτερο από τον αστεροειδή με διάμετρο δέκα χιλιομέτρων, ο οποίος έπεσε στη Γη πριν από 66 εκατ. χρόνια και εξαφάνισε τους

Το «κλειδί», σύμφωνα με τους ειδικούς, για να δει κανείς -ακόμη και να φωτογραφήσει- μια βροχή διαττόντων, είναι το οπτικό πεδίο του να περιλαμβάνει ένα όσο γίνεται μεγαλύτερο τμήμα σκοτεινού ουρανού. Και ασφαλώς να έχει ελεύθερο χρόνο και υπομονή, καθώς μπορεί να χρειασθεί να περιμένει.