Silvercity.gr - Παράθυρο στα Νότια Προάστια

Γιατί η Τουρκία απέτυχε να «γκριζάρει» την κυπριακή ΑΟΖ

Η Λευκωσία έκανε το πρώτο βήμα το 2011 με τη γεώτρηση της μικρής αμερικανικής εταιρείας Noble Energy στο τεμάχιο 12. Οι Τούρκοι ακολούθησαν την ίδια τακτική, επιδιώκοντας το ίδιο αποτέλεσμα. Η Κυπριακή Δημοκρατία, όμως, δεν είχε τη δυνατότητα να αντιπαρατεθεί στην Τουρκία. Έτσι, αγνόησε την πρόκληση και προχώρησε το ενεργειακό της πρόγραμμα.

Οι Τούρκοι δεν τόλμησαν να την εμποδίσουν, όπως έκαναν χρόνια αργότερα με το γεωτρύπασνο της ΕΝΙ, ακριβώς επειδή πίσω από την εταιρεία ήταν οι ΗΠΑ.

Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι η Λευκωσία, προσαρμόζοντας την τακτική της στις δυνατότητές της, απέφυγε να στρατικοποιήσει την αντιπαράθεση. Αγνοεί τις έρευνες που πραγματοποιούν τουρκικά ερευνητικά σκάφη στη δική της ΑΟΖ (τελευταίως το “Μπαρμπαρός”), θεωρώντας πως δεν δημιουργούν τετελεσμένο. Οι Ελληνοκύπριοι δίνουν έμφαση στην εφαρμογή του ενεργειακού προγράμματός του και μέχρι στιγμής το επιτυγχάνουν.

Ο βασικός λόγος που το επιτυγχάνουν είναι ότι ειδικά μετά την ανακάλυψη του γιγαντιαίου κοιτάσματος Zor στην αιγυπτιακή ΑΟΖ και πλησίον των θαλασσίων συνόρων με την κυπριακή ΑΟΖ, εκδήλωσαν έντονο ενδιαφέρον πετρελαϊκοί κολοσσοί. Από τη στιγμή που μπήκαν στο παιχνίδι εταιρείες όπως η ExxonMobil και η Total, η Άγκυρα είχε σχεδόν χάσει το παιχνίδι.

Πλέγμα ασφαλείας στην κυπριακή ΑΟΖ

Βεβαίως, προηγουμένως η Κυπριακή Δημοκρατία είχε φροντίσει να συνάψει συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ της με τις γειτονικές χώρες, κυρίως την Αίγυπτο και το Ισραήλ, ώστε να υπάρχει ξεκάθαρο πλαίσιο νομιμότητας. Εξάλλου, οι αδειοδοτήσεις αφορούν τη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κύπρου, η οποία καταφανώς ανήκει στους Ελληνοκυπρίους ακόμα και με την τουρκική λογική της ύπαρξης δύο κρατών στο νησί.

Οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός στρατιωτικού πλέγματος ασφαλείας, όπως συνέβη στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν υπήρχαν στο Αιγαίο. Εκεί, η Ελλάδα ήταν μόνη της απέναντι στην Τουρκία, με τους Δυτικούς σε ρόλο διαιτητή και μάλιστα διαιτητή, ο οποίος ευνοούσε την πλευρά που τότε στα μάτια του ήταν σημαντικότερη από στρατηγικής απόψεως. Τα πράγματα, ωστόσο, στην περιοχή μας αλλάζουν κι αυτό ενδεχομένως με κάποιον τρόπο να επηρεάσει και τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Προς το παρόν, πάντως, δεν είμαστε εκεί.

Από τα ανωτέρω προκύπτει σαφώς πως η στρατιωτικοποίηση μετατρέπεται σε προνομιακό πεδίο για την Αθήνα όταν ξεφεύγει από το διμερές επίπεδο και στο πλαυρό της Ελλάδος τάσσονται ισχυρές δυνάμεις. Προφανώς, κανείς δεν πρόκειται να πολεμήσει για λογαριασμό σου, αλλά η Άγκυρα θα σκεφθεί πολύ πριν ενεργήσει επιθετικά εάν είναι απομονωμένη, εάν φοβηθεί πως μπορεί να εμπλακεί σε μία περιπέτεια με αβέβαιη κατάληξη. Για να φθάσουμε, όμως, σε ένα τέτοιο σημείο, δεν αρκεί η βούληση και η διπλωματική ικανότητα της Αθήνας. Απαιτούνται και άλλου τύπου προϋποθέσεις, οι οποίες αρχίζουν να διαμορφώνονται, λόγω της συνεχιζόμενης αμερικανοτουρκικής αντιπαραθέσεως.

Άγγελος Συρίγος, slpress

"Η χώρα του ατέλειωτου χαβαλέ"

Κατά σύμπτωση, λίγες ημέρες πριν από τα γνωστά επεισόδια της 6ης Δεκεμβρίου που ακολουθούν πλέον σταθερά τα επεισόδια της 17 Νοεμβρίου, και θα έπρεπε να μπούν στο εορτολόγιο ώς “σταθερές εορτές”, κάηκε το Παρίσι από τα “κίτρινα γιλέκα”. Κίνημα το οποίο κανένα πολιτικό κόμμα της Γαλλίας δεν υιοθετεί και φυσικά κανένα δεν τολμά να “καπελώσει”.

Τα κίτρινα γιλέκα, μαζευόντουσαν και διαδήλωναν τακτικά κάθε Σαββατοκύριακο προκαλώντας επεισόδια στη γαλλική πρωτεύουσα. Αντιδρούσαν στην πολιτική Μακρόν, πολιτική λιτότητας και αυξημένων φόρων. Αφορμή για τα επεισόδια στη Γαλλία ήταν η πρόθεση του Μακρόν να αυξήσει τους φόρους στα πετρελαιοειδή. Τελικά ο Μακρόν υποχώρησε και ανέβαλε την αύξηση των φόρων λαμβάνοντας παράλληλα και μερικά άλλα ανακουφιστικά μέτρα.

Τα κίτρινα γιλέκα εξέδωσαν και μια ανακοίνωση με τα αιτήματα τους. Αιτήματα κατά της λιτότητας, ζητούν να πάει ο κατώτατος μισθός στα 1300 Ευρώ, και η σύνταξη στα 1.200, ζητούν να περιορισθεί ο ανώτατος μισθός στα 15.000 Ευρώ το μήνα, ζητούν να γίνουν πιο αναλογικοί οι φόροι, ζητούν βελτίωση του ασφαλιστικού συστήματος, ζητούν να μην παίρνει ο Πρόεδρος μισθό εφ όρου ζωής, ζητούν να φτιαχτούν αυτοκίνητα υδρογόνου, ζητούν να αξιοποιούνται τα διόδια για βελτίωση των δρόμων και όχι για άλλους σκοπούς, ζητούν πολλά, έχουν 42 πολύ συγκεκριμένα γραπτα αιτήματα.

Και αναρωτιέμαι: Οι δικές μας “μαύρες κουκούλες” τι ακριβώς ζητάνε; Για ποιό λόγο καίνε την Αθήνα; Δεν έχουν κανένα αίτημα. Τα σπάνε για να τα σπάνε. Για χαβαλέ.

Και μετά συνειδητοποίησα πως όπως οι κουκουλοφόροι δεν έχουν κανένα αίτημα να προβάλουν, έτσι είναι και η δική μας κυβέρνηση.

Έτσι έκανε την ψευτοδιαπραγμάτευση της με την τρόικα, έτσι υποτίθεται οτι διαπραγματεύεται ακόμη. Δεν ζητάει τίποτα. Ζητούσε το αδύνατο. Διαγραφή του χρέους, σώνει και καλά και τίποτα άλλο. Και κατέληξε να παραλαμβάνει οδηγίες από τους εταίρους, δεν έχει να αντιπροτείνει τίποτα και παρακαλάει να αναβληθούν κάποια μέτρα που έχουν πολιτικό κόστος. Δεν έχει η κυβέρνηση κανένα σχέδιο για τη χώρα. Ακολουθεί με κακό τρόπο, κουτσά , στραβά και τοξικά τα σχέδια που κάνουν οι ξένοι για εμάς.

Και αυτό είχε εκφραστεί και στις προεκλογικές ανοησίες που έλεγε, όπως οτι θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν. Επειδή προφανώς, όσο βαρούσαν τα νταούλια ώς κουκουλοφόροι πρίν γίνουν κυβέρνηση, το κράτος καθόταν και τους χάζευε. Δεν είναι όμως έτσι ο υπόλοιπος κόσμος. Όταν ένα κίνημα δημιουργείται στους δρόμους, έχει κάποια συγκεκριμένα αιτήματα. Το Παρίσι οι Γάλλοι δεν το καίνε για τον χαβαλέ όπως καίνε τα δικά μας “παιδιά” την Αθήνα.

Και μια και μιλάμε για καψίματα και φωτιές, θα αναφέρω και κάτι ακόμη: Στην πρόσφατη επίσκεψη του στο Μάτι, ο Πρωθυπουργός, εκτός του “τι να τα κάνεις τα 2.000, θα τα σπαταλήσεις” που απήντησε όταν ρωτήθηκε γιατί δεν έδωσε στους πυρόπληκτους τα 2.000 Ευρώ που είχε ανακοινώσει, προσπάθησε να πεί και άλλα. Δεν κατάφερε και πολλά όμως γιατί είχε πάει αδιάβαστος.

Όποιος παρακολουθήσει το βίντεο με όλη τη στιχομυθία θα διαπιστώσει οτι ο Πρωθυπουργός αντί για τα 2.000 προτείνει διάφορα ακατανόητα. Λέει για παράδειγμα, “να φτιάξουμε στέκια, σχολεία, υποδομές”. Τρίχες κατσαρές δηλαδή.

Πρώτον στο Μάτι και στη Ραφήνα υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και αυτές οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται με άμεσα μέτρα και όχι με υποδομές που παίρνουν χρόνια για να φτιαχτούν. Δεύτερον διότι δεν έχει λεφτά για υποδομές. Τα χρήματα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων με τα οποία φτιάχνονται οι υποδομές, η κυβέρνηση Τσίπρα τα κρατάει ώς υπερπλεόνασμα για να προσλάβει Καρανίκες και να εξαγοράσει ψήφους. Πώς θα φτιάξει λοιπόν υποδομές όταν δεν εκτελεί τις δημόσιες επενδύσεις που έχει προγραμματίσει;

Όταν λοιπόν ο Πρωθυπουργός, έξι μήνες μετά τις φονικές πυρκαγιές επισκέπτεται την πυρόπληκτη περιοχή και δεν έχει απολύτως τίποτα να πεί, δεν έχει εκπονήσει κανένα σχέδιο, μιλάει για “στέκια” και αφηρημένα τάζει υποδομές, τι να περιμένει κανείς από τους κουκουλοφόρους; να έχουν επιχειρήματα;

Εδώ είναι η χώρα της ασάφειας, της καφενειακής κουβέντας και του χαβαλέ.

Και ένα ακόμη κωμικοτραγικό στιγμιότυπο από τη συζήτηση αυτή του Τσίπρα με τους πυρόπληκτους, που “έσβησε” μπροστά στο “θα τα σπαταλήσεις” είναι όταν κάποιος από τους πολίτες του λέει: "Θέλουμε φωτισμό, δεν έχουμε φωτισμό". Και ο Τσίπρας του απαντά “θα τα δούμε όλα, θα δούμε όλα τα προβλήματα”. Και ο άλλος, προφανώς απηυδησμένος του ανταπαντά: "Πώς θα τα δούμε αφού δεν έχουμε φώς";

Έτσι λοιπόν κυλάει η κατάσταση και έτσι κατρακυλάει η χώρα, χαβαλέ οι κουκουλοφόροι, χαβαλέ οι Καρανίκες με τα λεφτά των φορολογουμένων, χαβαλέ ο Πρωθυπουργός με τους πυρόπληκτους, χαβαλέ τελικά και οι πυρόπληκτοι με τον Πρωθυπουργό.

Καταρρέουμε δηλαδή χαβαλεδιάζοντας.

Γρηγόρης Νικολόπουλος, reporter

Οι «μικροί» στον «ντορβά» του δικομματισμού

Δειλά, μοιραία κι’ άβουλα αντάμα, τα «μικρά» κόμματα πασχίζουν στην Βουλή και στην κοινωνία, προσμένοντας «κάποιο θάμα...».

Ο δικομματισμός επανακάμπτει μετά, από ένα μικρό σχετικά διάστημα, και κυριαρχεί στην δημοσκοπική αλλά και την πραγματική πολιτική. Και οι λεγόμενοι «μικροί», μοιάζει να μην έχουν πραγματικά αποφασιστικό ρόλο στο σημερινό προεκλογικό-κι’ όπως ανησυχούν- και στο αυριανό πολιτικό σκηνικό.

Δεν είναι ευχάριστο, και δεν είναι σίγουρα διόλου ενθαρρυντικό για την δημοκρατική ομαλότητα, αλλά ΚΙΝ.ΑΛ, Ποτάμι, Κεντρώοι, για να μείνουμε μόνο στα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και τα οποία σήμερα εκπροσωπούνται στην Βουλή, έχουν εκ των πραγμάτων χαρακτηρισθεί ως «συμπληρωματικές δυνάμεις», που θα κληθούν να στηρίξουν την επόμενη κυβέρνηση. Όποιο κι’ αν είναι το πρώτο κόμμα, που σήμερα δημοσκοπικά δεν αμφισβητείται ότι θα είναι η ΝΔ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως, που αντιλαμβάνεται (άλλο που, φυσικά, δεν μπορεί να το παραδεχθεί ούτε στον... εαυτό του, σε συνθήκες σκληρής μάχης) ότι θα είναι, στην καλύτερη για τον ίδιο περίπτωση δεύτερο κόμμα, έχει κάνει κεντρική του προεκλογική στρατηγική την πόλωση μέχρις εσχάτων, το «εμείς και οι άλλοι»,προβάλλει μηνύματα και αρθρώνει λόγο εμφυλιοπολεμικό, καλεί καθημερινά Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ (το ΚΙΝ.ΑΛ, δηλαδή...), ακόμη και τον Λεβέντη, να ξεκαθαρίσουν από τώρα «με ποιόν θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν» την επαύριο των εκλογών...

Λόγω ταραχής κι αμηχανίας, εκβιάζει αυτά τα κόμματα, πώς είτε θα δηλώσουν... προκαταβολικά ότι θα «παίξουν κεντροαριστερά», μ’ ότι κι’ αν αυτό σημαίνει, είτε θα το αφήνουν αδιευκρίνιστο, οπότε τα χαρακτηρίζει... εκ προοιμίου «ακροδεξιούς συνοδοιπόρους» της... ακροδεξιάς ΝΔ! Φυσικά και ξέρει ότι σε προεκλογικό χρόνο, το να δηλώσει κάποιο κόμμα ποιόν θα στηρίξει (αν χρειασθεί) για να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι ... συνταγή αυτοκτονίας! Που ουδείς εχέφρων πολιτικός αρχηγός θ’ ακολουθήσει. Γιατί είναι σαν να λέει στον δυνητικό ψηφοφόρου του «εγώ μ’ αυτόν θα συνεργαστώ, άρα μπορείς να επιλέξεις στην κάλπη απ’ ευθείας αυτόν, χωρίς διαμεσολάβηση!»

Πιο «της πιάτσας», και φυσικά πολύ πιο ήρεμη και ασφαλής,η ΝΔ ακολουθεί άλλη τακτική, περισσότερο δημοκρατική, συμφιλιωτική, ελκυστική: δηλώνει από τώρα, ότι και με την αυτοδυναμία που ελπίζει να εξασφαλίσει, θα σαλπίσει «σάλπισμα εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης” και σ άλλες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να υπάρξει μια από κοινού εθνική προσπάθεια, στο δύσκολο και απαιτητικό «αύριο» που εκ των πραγμάτων καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα.

Πιέζοντας με μεγαλύτερη ένταση προς τον δικομματισμό, ο ΣΥΡΙΖΑ παραβλέπει ότι αυτή η πολωτική στρατηγική, εμπεριέχει ένα πολύ συγκεκριμένο κίνδυνο:

Iκανός αριθμός από τους ψηφοφόρους των μικρών αυτών κομμάτων, να... ακούσουν την «λογική» του και να ψηφίσουν... αδιαμεσολάβητα κάποιον από τους δύο μονομάχους, με αποτέλεσμα (και με βάση τις «τάσεις» των δημοσκοπήσεων) να... ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την ΝΔ!

Και παράλληλα, στο ενδεχόμενο κάποια από τα κόμματα αυτά να μείνουν εκτός Βουλής, ν’ αυξηθεί κατακόρυφα η πιθανότητα αυτοδυναμίας του Μητσοτάκη! Και η άνεσή του, ως αυριανή κυβέρνηση, να κάνει περισσότερα (και εκ του ασφαλούς!) «ανοίγματα» σε όσα δημοκρατικά κόμματα εξασφαλίσουν είσοδο στην Βουλή.

Για αυτονόητους λόγους, από το σκεπτικό μας αφήσαμε εκτός το φασιστικό μόρφωμα (το οποίο, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ που...πασχίζει να ενισχύσει, ποντάροντας σε τυχόν αφαίρεση ψήφων από την ΝΔ-δεν είναι τυχαίο ότι 4 χρόνια δεν λέει να τελειώσει την δίκη της ΧΑ.!!!..), και τους σε... αλλοφροσύνη και παροξυσμό ΑΝΕΛ.

Ο κ. Τσίπρας, αν και θεωρεί τον κ. Καμμένο «τελειωμένο», κάνει και τα πλέον «τρελά» προκειμένου να κρατήσει κάποιο ποσοστό αυτό το... συμπούρμπουλο κόμμα, ευελπιστώντας ότι έστω και με ένα 2% οι «ψεκασμένοι» μπορεί μεν να μην μπουν στην Βουλή (σιγά που τον νοιάζει!), αλλά τουλάχιστον θα έχει «κόψει» ψήφους από την ΝΔ...

Ο ταραγμένος άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να κάνει ταραγμένα όνειρα...

ΘΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ

Ένα παλιό γεοπολιτικό Γερμανικό σχέδιο του Georg Siemens που δείχνει να αναβιώνει