Ο αβοήθητος πολίτης και τα βαρίδια της κοινωνίας

Οσα ακολουθούν δεν έχουν καμία σχέση ούτε με ρομάντζες ούτε με άλλες γλύκες που συνοδεύουν το καλοκαίρι. ......

Εξυφαίνεται εδώ και χρόνια μια τεράστια συνωμοσία που θέλει να μας πείσει ότι είμαστε τεμπέληδες, διεφθαρμένοι, απροσάρμοστοι σε καθετί που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σύγχρονο κράτος.

Μετά την κρίση, το δίχτυ αυτό βγήκε από τον αργαλειό και ξεδιπλώνεται πάνω απ' όλους μας σε ολόκληρη τη χώρα. Το στρώνουν με μαεστρία και νοικοκυροσύνη όλοι εκείνοι που οφείλουν τον πλούτο και την εξουσία τους στη σημερινή κατάντια μας. Προφανώς για να σκεπάσουν τις δικές τους απαράγραπτες ευθύνες και πομπές ως ιθύνουσα τάξη με ονοματεπώνυμο.

Καθώς το αυγουστιάτικο φεγγάρι κάνει τη νύχτα μέρα, όλες οι σκοτεινές διαδρομές, ανθρώπων και χρημάτων, μου φωτίστηκαν πιο έντονα. Τόσο έντονα, που σας βασανίζω για να μη σεληνιαστώ.

Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι. Και τα μεγάλα ψάρια του δικού μας καιρού βρομάνε πολύ, δυστυχώς. Σε κάποιους όχι μακρινούς καιρούς οι ομόλογοί τους έχτιζαν σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, θέατρα, μουσεία. Είχαν όραμα γιατί ήξεραν να γράφουν, να διαβάζουν, να ακούν, να συμπονούν. Είχαν πάντα αίσθηση προορισμού και καθήκοντος, γιατί ποτέ δεν ξέχασαν από πού ξεκίνησαν. Σε αυτή την τελευταία μνήμη οφειλόταν και η αγάπη και η πίστη τους στους απλούς ανθρώπους.

Σε αυτούς τους καιρούς η πατρίδα σηκώθηκε και δημιούργησε. Οι πολιτικοί της μιλούσαν και έγραφαν με τρόπο που, αν οι σημερινοί κληθούν να διαβάσουν έστω, θα τους θυμίσει άγνωστο αρχαίο κείμενο. Οχι μόνο από την ποιότητα της γλώσσας αλλά κυρίως από την ένταση των ιδεών και από το πάθος για προσφορά.

Σε εκείνα τα χρόνια δεν θα διανοούνταν κανείς να ισχυριστεί ότι τα φορολογικά έσοδα τα έριξε έξω ο λαχανιασμένος να επιβιώσει ελεύθερος επαγγελματίας ούτε ότι υπεύθυνος για τη γραφειοκρατία και την ανοργανωσιά του κράτους είναι ο δύστυχος δημόσιος υπάλληλος που συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των ανάξιων που διόρισαν δίπλα του οι εκάστοτε πολιτικοί προϊστάμενοί του.

Σε εκείνα τα χρόνια δεν θα στοχοποιούνταν με ευκολία διαδοχικά οι αδύναμοι κρίκοι μιας κοινωνίας που καταρρέει για να κρατηθούν όσο γίνεται στον αφρό τα βαρίδια που τη στέλνουν άψαλτη στον πάτο. Κι αυτό είναι ίσως το μόνο σημείο όπου οι Γερμανοί έχουν δίκιο. «Η ελίτ σας είναι το αξεπέραστο πρόβλημά σας» λένε με κάθε ευκαιρία.

Είναι τα βαρίδια που δεν ολοκληρώθηκαν οι έλεγχοι για τις περιουσίες τους στο εξωτερικό, τα βαρίδια που ζητούν κρατική αναχρηματοδότηση για ιδιωτικές τράπεζες, τα βαρίδια που αμείβονται με προκλητικούς μισθούς στη χώρα που βουλιάζει στην ανεργία για να τη σώσουν. Τα βαρίδια που υπηρέτησαν με αφοσίωση όλους και όλα εκείνα που μας οδήγησαν εδώ.

Τολμούν λοιπόν κάποιοι μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με αφορμή τις συμπεριφορές κάποιων αλητών, να κουνούν το δάχτυλο και να ζητούν τον λόγο από όλους τους άλλους που προσπαθούν να επιβιώσουν κατά μόνας; Δεν νομίζω ότι άλλος πολίτης σε άλλη χώρα του κόσμου βιώνει τη μοναξιά τη δική μας στην προσπάθειά του να κάνει οτιδήποτε. Αβοήθητος από όλους κι από όλα. Αντιμέτωπος με ένα εχθρικό σύμπαν που έχει μπαστακωθεί στον σβέρκο μας. Γι’ αυτό κι όποιος φεύγει από εδώ απελευθερώνεται, επιβιώνει άνετα και συχνά μεγαλουργεί.

Ισως αυτός να ’ναι και ο τελικός στόχος και των εμπνευστών του έργου, αυτών που εξυπηρετούν οι μπάστακες που προαναφέραμε: να φύγουμε· να αδειάσει ο τόπος· να τον κάνουν ό,τι θέλουν ακόμη πιο ανενόχλητοι.

Αλλά πού να πάμε; Ούτε διακοπές δεν πήγαμε φέτος. Εδώ θα είμαστε και παρέα θα χορέψουμε μαζί με όσους τώρα κουνιούνται κοτεράτοι στα μποφόρια του Αιγαίου, όταν επιστρέψουν.

Φέτος ειδικά τη χρειάζονταν αυτήν την προπόνηση γιατί τα ρημάδια που άφησαν πίσω τους να δείτε κούνημα που κάνουν!

 

 

Γιώργος Κ. Στράτος