Μόνη λύση η αξιοποίηση του Ελληνικού

Είτε μας αρέσει,, είτε όχι, δεν υπάρχουν χρήματα για να παραμείνει στο δημόσιο

Εδώ και τέσσερα χρόνια ακούω και διαβάζω τα απίθανα σε ότι αφορά την αξιοποίηση του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό, που επί 14 χρόνια είναι ερειπωμένο και θυμίζει ένα φάντασμα.

Βέβαια στο διάστημα αυτό ακούσαμε από πολλούς υπουργούς ένα σωρό μεγαλόπνοα έως φαραωνικά σχέδια περί της κατασκευής του μεγαλύτερου μητροπολιτικού πάρκου της Ευρώπης. Εξάλλου ας μην ξεχνιόμαστε πως η μεγαλομανία μας δεν συγκρίνεται με τίποτα. Θυμηθείτε ας πούμε το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο επί δημαρχίας Αβραμόπουλου κι ένα σωρό τέτοιες αηδίες.

Φυσικά όλες οι μεγαλοστομίες πήγαν περίπατο όταν έσκασε η βόμβα της κρίσης και η χρεοκοπία της χώρας. Διότι όσο κι εάν μας αρέσει να στρουθοκαμηλίζουμε η αλήθεια είναι αυτή: Η χώρα χρεοκόπησε, καθώς αδυνατούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις της. Και γι' αυτό προστρέξαμε στον μηχανισμό στήριξης για να μην βάλουμε λουκέτο.

Το μνημόνιο και η τρόικα μας ανάγκασε να κάνουμε κάτι που έπρεπε να είχε γίνει από την πρώτη ημέρα που το αεροδρόμιο «μετακόμισε» στα Σπάτα. Απλά, λιτά και ξεκάθαρα. Αντίθετα ως χώρα, ως κυβερνήτες, ως πολιτικοί, ως κόμματα, αλλά και ως πολίτες δείξαμε τον ωχαδερφισμό που μας διακατέχει εδώ και δεκαετίες. Ή πιο σωστά αναλωθήκαμε σε σχέδια που ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν για ένα απλούστατο λόγο: ότι ουδείς σκέφθηκε να γίνει μία σοβαρή διαβούλευση και να ληφθεί μία απόφαση που να είναι υλοποιήσιμη με ρεαλισμό και δίχως να ξοδευτούν ο ουρανός με τα άστρα. Δυστυχώς όσοι έδειξαν πρεμούρα για να σχεδιάσουν και να προτείνουν λύσεις είχαν στο μυαλό τους το στα ευρώ του «κρατικού θησαυροφυλακίου». Κι έτσι δεν έγινε τίποτα απολύτως.

Από την πρώτη ημέρα που τέθηκε το θέμα από τον πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου η ιδέα της αξιοποίησης τάχθηκα υπέρ μία λύσης στην οποία δεν θα δαπανηθούν κρατικά χρήματα για να φτιαχθεί το μητροπολιτικό πάρκο και ούτε θα χρειαστούν κρατικά χρήματα για την συντήρηση του. Εξάλλου τα παραδείγματα για την... συνέπεια μας είναι ορατά. Μία βόλτα στο πάρκο Τρίτση μεταξύ Ιλίου-Καματερού-Αγίων Αναργύρων θα σας πείσει.

Οι διαφορές στην αντίληψη

Επί πολλούς μήνες οι τοπικές κοινωνίες είχαν διαχωριστεί στα δύο. Ή πιο σωστά κυριαρχούσε η άποψη ότι πρέπει να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο, στο οποίο θα υπάρξει ορθολογική διαχείριση των φυσικών πόρων με βασικούς πυλώνες την αειφορία, το περιβάλλον, την ώθηση οικονομικών δραστηριοτήτων, χάριν του δημοσίου συμφέροντος Και από την άλλη οι λιγότεροι, αλλά σαφώς πιο ρεαλιστές είμαστε υπέρ της ιδιωτικής επένδυσης, όπου εκτός από ένα μεγάλο μέρος πρασίνου, ελεύθερο στους πολίτες, θα μπορεί ο επενδυτής να αναπτύξει και κερδοφόρες γι' αυτό δραστηριότητες. Κάτι απόλυτα λογικό, από τη στιγμή που θα αναλάβει την συντήρηση και του πάρκου.

Οι αντιδρώντες στην αποκρατικοποίηση μιλούν για ευτελές τίμημα, για απουσία αναπτυξιακού σχεδίου για απουσία δημοσίου ελέγχου, για επιβάρυνση του δημοσίου με επιπλέον δαπάνες, για έργα προίκα στον επενδυτή, για χαμένα αντισταθμιστικά οφέλη, αλλά για να περιβαλλοντική επιβάρυνση.

Δεν θα μείνω εκεί. Απλά θα μεταφέρω ορισμένα από όσα ανέφερε ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Σ. Πολλάλης πως «το Ελληνικό ήταν το έργο που θα μπορούσε να είχε κάνει τη διαφορά στην ελληνική οικονομία. Το έργο όμως δεν είναι μόνο οικονομικό, έχει τη δυνατότητα να κάνει την Αθήνα, και κατά συνέπεια την Ελλάδα, ανταγωνιστική και να αλλάξει τη ζωή των Αθηναίων. Με αειφόρα ανάπτυξη, το Ελληνικό μπορεί να φέρει επενδυτικά κεφάλαια για υψηλόμισθες υπηρεσίες, βασισμένες στο εξαίρετο ανθρώπινο δυναμικό μας».

Δυστυχώς το κράτος ως επιχειρηματίας απέτυχε παταγωδώς. Και αυτό το πληρώνουμε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο ως πολίτες. Οπότε ίσως ήρθε η ώρα να σκεφθούμε πως θα καταφέρουμε να σκεφθούμε ρεαλιστικά. Δηλαδή να εφαρμοστούν οι νόμοι, να μην επιτραπεί στον επενδυτή να κάνει τα δικά του και το σημαντικότερο όσες υποχρεώσεις αναλάβει να τις φέρει εις πέρας. Επίσης είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει αποτελεί την βασική ανάγκη της πρωτεύουσας η δημιουργία θέσεων εργασίας. Δεν θα λύσει το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά θα είναι το πρώτο βήμα.

Αντίθετα εάν μείνουμε στην εμμονή να παραμείνει το Ελληνικό σε δημόσιο έλεγχο και να αποτελεί κυρίως κοινόχρηστο χώρο ανοιχτό σε όλους, με πολυλειτουργικό χαρακτήρα, σε συνάρτηση πάντα με τις κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες σε τοπικό και μητροπολιτικό επίπεδο, μάλλον τότε πρέπει να πληρώσουμε για την κατασκευή του και το κυριότερο να πληρώνουν και οι επόμενες γενιές για την συντήρηση του.

Λεφτά δεν υπάρχουν, οπότε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Να φτιάξουμε ένα σούπερ πάρκο, το οποίο σε πολύ λίγα χρόνια θα καταλήξει περίγελος της Ευρώπης.

Του Μιχάλη Κωτσάκου
Δημοσιογράφου
Υποψήφιου Περιφερειακού Συμβούλου στο Νότιο Τομέα με τον συνδυασμό «ΑΤΤΙΚΗ-Γ. Σγουρός-Μόνο με έργο»